یک مطالعه اخیر نشان داد که راز طول عمر در میزان فعالیت بدنی در سن چهل سالگی نهفته است و توضیح می دهد که افزایش فعالیت در این مرحله می تواند باعث افزایش طول عمر شود.

این مطالعه نشان داد که آمریکایی‌هایی که فعالیت بدنی خود را به میزان 25 درصد از جمعیت افزایش می‌دهند، می‌توانند پنج سال به زندگی خود اضافه کنند. بر اساس مطالعه منتشر شده در مجله British Journal of Sports Medicine، افرادی که فعالیت کمتری دارند ممکن است با رسیدن به سطح فعالیت افراد فعال تر، نزدیک به 11 سال افزایش وزن داشته باشند.

برای درک تأثیر سطوح مختلف افزایش فعالیت بدنی بر امید به زندگی، محققان از یک مدل پیش‌بینی بر اساس داده‌های یک ردیاب فعالیت از نظرسنجی ملی سلامت و تغذیه در سال‌های 2003-2006 استفاده کردند. شرکت کنندگان 40 سال و بالاتر بودند.

این مطالعه نشان داد که ۲۵ درصد از فعال‌ترین آمریکایی‌ها در این گروه سنی روزانه فعالیت بدنی معادل ۱۶۰ دقیقه پیاده‌روی با سرعت عادی ۴.۸ کیلومتر (۳ مایل) در ساعت انجام می‌دهند. مدل پیش‌بینی نشان داد که اگر همه آمریکایی‌های بالای 40 سال این سطح فعالیت بدنی روزانه را انجام دهند، میانگین طول عمر آنها بیش از پنج سال افزایش می‌یابد. این بدان معناست که امید به زندگی آنها از 78.6 سال به حدود 84 سال خواهد رسید.

در همین حال، زمانی که 25 درصد کم‌تحرک‌ترین جمعیت با سطح فعالیت 25 درصد فعال‌ترین آنها مطابقت داشته باشد، ممکن است نزدیک به 11 سال دیگر زندگی کنند. با این حال، این بدان معناست که آنها باید 111 دقیقه پیاده روی روزانه با سرعت 4.8 کیلومتر در ساعت یا تلاشی معادل آن را اضافه کنند.

یافته‌های ما نشان می‌دهد که فعالیت بدنی با افزایش امید به زندگی برای افراد آمریکایی و جمعیت کم‌تحرک‌تر از 25 درصد جمعیت بالای 40 سال همراه است، می‌تواند منجر به امید به زندگی طولانی‌تر شود. محققان نوشتند که افزایش میانگین طول عمر حدود 11 سال برای این گروه برای افرادی در کم‌ترین چارک مشاهده شد که یک ساعت پیاده‌روی می‌تواند 6 ساعت چشمگیر به زندگی اضافه کند.

در حالی که بیشترین مزایا زمانی مشاهده شد که افزایش فعالیت بدنی برای گروه کم‌تحرک مشاهده شد، به طور متوسط، هر ساعت پیاده‌روی اضافی حدود 3 ساعت (169 دقیقه) به میانگین طول عمر اضافه می‌کرد.

از آنجایی که این مطالعه مشاهده ای و مبتنی بر مدل پیش بینی است، محدودیت هایی وجود دارد. محققان هشدار می دهند که ممکن است “مزایای فعالیت بدنی را دست کم گرفته یا دست کم گرفته باشند.”